Ik loop met een vriend de trappen van de Rozet af op weg naar een bakje koffie. Ik loop daar wel vaker, meestal op weg naar de uitgang nadat ik net een boek heb gehaald. Of andersom op weg naar een boek om te lezen en soms naar een stil plekje om te werken, wat best moeilijk te vinden is in dit gebouw waar een glijbaan de eerste en tweede verdieping verbindt. Er hangt een voortdurend veranderend prikbord met flyers; een overdaad aan indrukken waardoor de individuele flyer nog zo opvallend en vernieuwend kan zijn, op het prikbord valt het niet meer op. Wat wel opvalt is een steen onder het prikbord. Daar is een verandering. Daar ligt normaal niks. Daar op de andere treden ligt ook niks. Alleen daar, die ene steen op een plateau/traptrede. "Goh, er ligt nu ook al kunst." Dat wil ik wel van dichtbij zien. Er hangt een kaartje aan; de tekst suggereert dat ik het mag aanraken en oppakken. Ik besluit de steen mee te nemen en tijdens de koffie te bedenken of ik het kan waarderen en dus 'de eerlijke vinder' wil zijn. 

De steen ligt goed in mijn hand. Als ik hem vasthoud tijdens het koffiedrinken (een latte met marshmallows erin, lekker) reflecteert het licht erop, wat de aandacht trekt van het kindje tegenover ons. Hij durft niet dichterbij te komen om te kijken wat ik vastheb, maar ik heb wel een moment zijn aandacht vastgehouden. Er zijn letters in het mozaïek verwerkt; ons gesprek gaat over taal. Er is een pion zichtbaar; vorige week hebben we samen geschaakt. "Het is ook wel typisch dat jij nu die steen vindt," meent mijn medekoffiedrinker (die overigens een simpele koffie drinkt, geen gekheid in zijn koffie). "Waarom?" vraag ik. "Tja, dat weet ik niet precies." Ik ook niet. Maar dat hij gelijk heeft blijkt wel uit het feit dat ik de steen nu vast heb, ik heb hem gevonden. Een half uur nadat de steen is 'gedropped'. We voelen ons enigszins uitverkoren, bijzonder. Vooral ook omdat dit de laatste steen is van de serie. Dat waardeer ik. Ik besluit dat ik de eerlijke vinder wil zijn. 

Wat ik er mee ga doen weet ik nog niet. De tweelingmozaïeksteen zal waarschijnlijk toegevoegd worden aan de wirwar van kaarsjes en wierookhouders die zich bij ons naast de tv bevindt, als een soort van altaar. Wanneer iemand hem opmerkt kan ik vertellen over dit vind-verhaal, over de vele andere stenen in de andere provincies en de mensen die de andere stenen gevonden hebben en hun vind-verhalen, over de oplopende hoeveelheid puntjes in het beschrijvende briefje, over de koffie met marshmellows erin, over hoe de basis van de steen lijkt op de stenen die ik vroeger op vakantie altijd vond en meenam en waar er vast nog ergens een doos van op zolder zal staan, en over ........

 

Nienke